Krótka historia astrokartografii

Astrokartografia, czyli astrologia lokalna, jest stosunkowo młodą dziedziną astrologii, lecz jej korzenie sięgają starożytności. Od pierwszych map nieba po nowoczesne oprogramowanie, ta fascynująca technika przeszła długą drogę, zanim stała się narzędziem, które dziś pomaga nam odkrywać optymalne miejsca do życia, pracy czy podróży za pomocą jednego kliknięcia myszki.

Dawno, dawno temu…

Astrologiczne powiązanie między niebem a Ziemią obserwuje się od tysięcy lat. Już w Mezopotamii kapłani obserwowali ruchy planet i gwiazd, tworząc pierwsze mapy nieba. Chaldejczycy wierzyli, że każda część świata jest powiązana z określoną planetą lub znakiem zodiaku. Ten koncept, znany jako astrologia mundalna, stał się fundamentem dla późniejszych technik astrologicznych.

W starożytnej Grecji ideę tę rozwinął między innymi Klaudiusz Ptolemeusz, który w swoim dziele Tetrabiblos przypisał znakom zodiaku wpływy na różne regiony geograficzne. Ptolemeusz wytyczył pierwsze połączenia między astrologią a geografią, kładąc podwaliny pod współcześnie rozumianą astrokartografię.

W średniowieczu europejscy astrologowie, tacy jak Guido Bonatti, kontynuowali prace nad astrologią mundalną, analizując, jak wydarzenia polityczne czy klęski żywiołowe (czyli najbardziej interesujące wydarzenia tamtych czasów) mogą być związane z układami planet.

Renesans przyniósł dalszy rozwój w dziedzinie kartografii oraz astrologii, dzięki naukowcom takim jak niemiecki astronom, astrolog i matematyk Johannes Kepler, jedna z czołowych postaci rewolucji naukowej XVII wieku. W tej epoce zaczęły pojawiać się dokładniejsze mapy Ziemi, jednak brak odpowiedniej technologii oraz stopniowe wypieranie astrologii z katedr uniwersyteckich znacząco ograniczały możliwości dalszych badań.

Narodziny współczesnej astrokartografii

Po epoce, w której prym święcił rozum i nauka, pod koniec XIX i na początku XX wieku, odradzający się spirytualizm stanowił punkt zwrotny w rozwoju astrokartografii. W 1924 roku angielski astrolog Walter Gorn Old [znany pod pseudonimem Sepharial], opublikował pracę The Theory of Geodetic Equivalents in Relation to Mundane Astrology. Po 20 latach wnikliwych studiów nad powiązaniem gwiazd ze światem fizycznym kanadyjski astrolog Edward Johndro w 1929 roku opublikował książkę zatytułowaną Earth in the Heavens, umiejscawiając horoskop jednostki w świecie.

Do prekursorów astrokartografii z połowy XX wieku należą astrolodzy Charles Jayne i Donald Bradley, którzy proste mapy ilustrujące obszary wpływów zaćmień Słońca i Księżyca, przekształcili w bardziej wyrafinowane narzędzia. Pierwszą komputerowo wygenerowaną mapę astrologiczną w 1966 roku opublikował amerykański astrolog Gary Duncan.

Astrokartografia, jaką znamy i posługujemy się dziś, narodziła się dopiero w XX wieku dzięki amerykańskiemu astrologowi Jimowi Lewisowi (1941–1995). To właśnie Lewis stworzył pojęcie astrokartografii i opracował system, który pozwalał na rzutowanie horoskopu urodzeniowego na mapę świata. Jego rewolucyjna praca z lat 70. pozwoliła określić, w jakich miejscach na Ziemi poszczególne planety w indywidualnym kosmogramie wchodzą, zachodzą, kulminują lub przechodzą przez dół nieba.

Metoda opracowana przez Jima Lewisa była rewolucyjna, ponieważ udostępniła szerokiej publiczności narzędzie, łączące tradycyjną astrologię z nowoczesnymi metodami obliczeniowymi. Dzięki zastosowaniu profesjonalnego oprogramowania astrologicznego astrolodzy mogli od teraz generować unikalne mapy dla swoich klientów i z większą łatwością posługiwać się relokowanymi horoskopami [horoskopami, które przenoszą układ planet na moment Twoich narodzin do nowego miejsca na świecie].

Przełomowa broszura Jima Lewisa z 1976 roku, wydana jako *Astro*Carto*Graphy*™ (A*C*G), oferowała pierwszą interpretację pozycji planetarnych na poszczególnych osiach [Ascendent, Descendent, Immum Coeli i Medium Coeli] i wprowadziła koncepcję paran, punktów, w których przecinają się poszczególne linie planetarne.

Mniej więcej w tym samym czasie, inny amerykański astrolog Michael Erlewine, rozwijał koncepcję przestrzeni lokalnej. Technika ta bada wpływ kierunków geograficznych w najbliższym otoczeniu osoby, opierając się na jej horoskopie urodzeniowym. Przestrzeń lokalna analizuje, jak energie planet manifestują się w określonych kierunkach względem konkretnego miejsca zamieszkania.

Lata 90. znacząco przyspieszyły postęp technologiczny, sprawiając, że astrokartografia stała się jeszcze bardziej dostępna dla zainteresowanych osób. W 1991 roku firma technologiczna Matrix Software, założona przez Michaela Erlewine’a, uruchomiła moduł astromapowania zintegrowany z systemem operacyjnym DOS, znany jako Quick*Maps.

Rok poźniej, programy astrologiczne oparte na systemie Windows (spośród których najbardziej znany do tej pory to Solar Fire), po raz kolejny zrewolucjonizowały technikę astrokartografii. Brytyjski astrolog Robert Currey, do ówcześnie istniejących map astrokartograficznych bazujących na koncepcji Jima Lewisa, dodał linie węzłów księżycowych i Chirona, a także poprawił interfejs narzędzia, wzbogacając je o kolorowe linie planetarne i symbole poszczególnych planet oraz innych wskaźników astrologicznych.

Fot. Matrix Software

Lata dziewięćdziesiąte okazały się także najbardziej płodnymi dla rynku wydawniczego — w tym czasie opublikowano prace, które pogłębiły zrozumienie astrokartografii i pozwoliły dzielić się specjalistyczną wiedzą z jeszcze szerszym gronem odbiorców.

Najbardziej znaną pozycją astrokartograficzną z tego okresu jest książka Kennetha Irvinga, The Psychology of Astro*Carto*Graphy, która po dziś dzień pozostaje fantastycznym źródłem wiedzy dla studentów astrologii. Stanowi ona kompleksowy przegląd koncepcji Jima Lewisa, ze szczególnym naciskiem na psychologiczną interpretację map astrokartograficznych.

Astrokartografia na ekranie smartfona

Obecnie astrokartografia staje się coraz popularniejszym narzędziem wśród astrologów i osób poszukujących odpowiedzi na pytania o idealne miejsce do życia, pracy lub rozwoju. Dzięki dostępności profesjonalnego oprogramowania i astrologicznych aplikacji mobilnych, mapy astrokartograficzne są niemal na wyciągnięcie ręki.

Aby prawidłowo z nich korzystać i wyciągnąć z analizy największą wartość, trzeba opanować astrologię na zaawansowanym poziomie, a więc potrafić dokonać analizy nie tylko mapy astrokartograficznej, lecz przede wszystkim horoskopu urodzeniowego i relokowanego, dodatkowo uwzględnić przestrzeń lokalną oraz tranzyty i progresje, dzięki którym podróże można planować nie tylko w przestrzeni, ale także i w czasie.

Astrokartografia to coś więcej niż linie planetarne, lecz w szczegóły wdamy się kiedy indziej!